Af en toe een paar uur meewerken met puinruimen werkte super voor de creativiteit
De afgelopen weken kon ik genieten van een heerlijk Frans leven. De rust, de ruimte, ander licht, andere geuren, het was een verademing om er even helemaal uit te zijn. Nu ik terug ben vraagt iedereen of ik een fijne vakantie heb gehad. En toch verbaast het me nog steeds, want ja, natuurlijk lijkt het alsof het vakantie was, maar dat was niet de reden van mijn vertrek. Ik wilde blijven werken en mijn leven creëren zoals het bij mij paste en dat deed ik deels ook. Maar ik deed ook een aantal bijzondere ontdekkingen, waardoor ik regelmatig het gevoel had dat ik helemaal niet aan het werk was. En het gevoel had dat ik af en toe aan het spijbelen was. Maar nu ik terug ben, besef ik hoeveel er is gebeurd, zonder dat ik echt iets aan het doen was. Het had allemaal tijd nodig om los te komen en te ontstaan.
Net als Ibiza had ook Frankrijk zijn emotionele hoogte- en dieptepunten, maar er gebeurde iets wat ik nooit had verwacht. Ik vertrok met de intentie om een bezoekje te brengen aan mijn lieve vrienden Wim en Cielle, die sinds een paar maanden in Frankrijk wonen. Het is een ‘Ik Vertrek’-verhaal, maar dan wel goed voorbereid. We hadden met z’n drieën al eens een paar dagen samen doorgebracht en dat ging prima, maar toch is het afwachten hoe samen leven gaat en hoe lang je dat vol houdt.
Een kijkje in de achtertuin….
Dus ik had in gedachten er een weekje te blijven en dan wel te kijken of ik verder zou gaan of zou blijven, omdat ik ook niet zou weten hoe leuk ik Frankrijk zou vinden. Op weg naar Peyrmale (in de Cevennen) ontdek ik tot mijn verbazing de schoonheid van Frankrijk. Ik reed met mijn cabrio door het platteland en bij elke bocht kon ik genieten van weer een prachtig uitzicht. Als ik op de tweede dag van mijn reis ook nog eens hartelijk verwelkomd wordt door twee Franse heren (met een rode Ferrari cabrio) die me trakteren op een lunch, kan mijn positieve gevoel al niet meer stuk. Ondanks de vrij slechte lunch, hebben we een leuke middag en praten we over cabrio’s, mijn reizende leven, hun vrije leven nu ze met pensioen zijn en we lachen als we elkaar door de taal niet begrijpen. Meer welkom had ik me die dag niet kunnen voelen. De zon schijnt, ik rijd door gele velden, groene bossen en kleine dorpjes en besef opeens dat ik nu die vrouw ben die in haar eentje een bijzondere reis maakt en manifesteert waar ze van droomt.
Na 4 dagen kom ik aan in Peyrmale, en na een hartelijke ontvangst met een heerlijke pizza in een typisch Frans restaurantje voel ik opeens hoe moe ik ben. Kennelijk heb ik de dagen ervoor zoveel indrukken opgedaan, zoveel mensen ontmoet, en door zoveel emoties gegaan dat alles er uit komt. Dus geef ik me de eerste dagen over aan de behoeften van mijn lichaam, heel veel slapen!! Het kan ook in de stilte en de rust van het huis en de bosrijke omgeving en ik ben helemaal in het moment.
En dan na een paar dagen gebeuren er te veel dingen die me even uit het huidige moment halen. Het begint er mee dat mijn website wordt gehackt. En daar MOET een oplossing voor komen en ik kan niet hebben dat ik het niet zelf kan oplossen en ik ben bang dat mensen die op mijn site komen nu ook problemen krijgen. Ik blijf er bovenop zitten, maar daardoor kom ik niet meer in de creatieve flow die zich aan het ontwikkelen was.
‘Mijn domein’ – in deze vleugel ligt mijn slaapkamer
Op een punt na. Ik ben na een paar dagen begonnen aan het schrijven van een nieuw boek. Het is een fascinerend proces, want ik heb de outline van het boek niet bedacht. Ik creëer het boek terwijl ik schrijf. Ik weet niet waar het naartoe gaat. Ik schrijf en opeens komt er een wending die ik niet aan zag komen. En zo gaat het continu door. Elke dag schrijf ik, soms wel 6000 woorden per dag en het kost echt geen enkele moeite. En hoewel ik dit elke dag zou willen, laat ik me toch nog te veel afleiden door zaken die helemaal niet zo relevant zijn. Wat ik wel leer is dat ik niet meer blijf pushen om iets voor elkaar te krijgen, maar ik neem afstand als ik voel dat ik ergens in vastloop. Dan ga ik wandelen, want in de achtertuin van ons kasteel is een gigantisch bos. En bij elke stap die ik zet komt er rust, of oplossingen voor vragen die ik heb of nieuwe creatieve insteken voor mijn boek. Het is zo fascinerend en simpel, naar buiten gaan en bewegen brengt de stroom letterlijk weer op gang en helpt me te focussen op dat wat belangrijk is.
En dan is het opeens ruim twee weken later. En hebben we met z’n drieën geen moment gehad waarop we dachten, het is genoeg. Het gaat zelfs zo goed dat we het gevoel hebben dat we dit wel de hele zomer vol zouden kunnen houden. Zij werken hard aan het huis en buitenshuis en ik werk aan mijn boek en maak elke avond een heerlijke maaltijd. Ik ontdek opeens weer hoe blij ik word van het idee dat ik mijn creativiteit in de keuken kwijt kan. De laatste maanden was ik thuis namelijk niet meer zo gemotiveerd om voor mezelf echt te koken. Sommige dagen ga ik uitgebreid struinen over de markt om verse ingrediënten te halen en dat is echt genieten in Frankrijk.
De periode had wat mij betreft nog weken langer mogen duren, daarom stelde ik mijn vertrek ook steeds verder uit, tot het echt niet langer meer uitgesteld kon worden.
Na een paar dagen in Nederland merk ik ook dat het goed is om weer in een andere omgeving ben, andere energie, andere creativiteit. Ik omarm het volledig. Vanuit een regenachtig Medemblik waar ik de komende weken zal verblijven, maak ik mijn plannen voor de zomer. Nog steeds met de rust van Frankrijk in mijn achterhoofd en het gevoel dat echt alles mogelijk is als je het maar wilt.
