Zittend met m’n kopje koffie op m’n balkon stromen de tranen ineens over mijn wangen. Het besef komt binnen… Een groot deel van de ochtend ben ik op zoek gegaan naar manieren om geld te verdienen met m’n verhalen. Ik was op zoek naar een nieuw platform, vroeg me af of ik wel of niet een nieuwe podcast moet beginnen en zocht naar nog veel meer wat me af hield van wat ik echt wilde doen vandaag… Schrijven.

Maar schrijven is voor mij niet meer wat het was toen ik 15 jaar geleden begon met bloggen. Ik begon een blog omdat ik mijn verhalen wilde delen. Nu vind ik dat ik er geld mee moet verdienen. Want dat kan tegenwoordig ‘zo gemakkelijk’. Maar ik ben een schrijver, een verhalenverteller, geen marketeer en al helemaal niet behept met de gave (en het verlangen) een goed business model op te zetten.

Afleiding creëren

En hoewel ik ook wel weet dat ik alles kan leren, is de vraag: wil ik dat ook?
Maar er komt nog iets bij. Alle afleiding die ik creëer, geven me de ruimte m’n verhalen niet te delen. De angst dat niemand wil lezen wat ik te vertellen heb is momenteel groter dan de liefde voor het schrijven zelf.

Na alles wat ik al geschreven heb, vraag ik me af of er nog iemand op mijn verhalen zit te wachten…
Ik vraag me af wat ik toe te voegen heb aan alles wat al wordt gedeeld.
Hoe kan ik hier nog een bijdrage aan leveren? Natuurlijk vertel je altijd alles vanuit je eigen leefwereld, maar is die zo interessant?
Na jaren buitenland zit ik hier gewoon op zaterdag op m’n balkon te genieten van de eerste zonnestralen van dit jaar.

Waarom die angst?

Is dit wat mensen willen lezen? Dat ik ineens bang ben geworden om m’n verhalen te publiceren? Ik degene die altijd alles deelde? Toen heel veel mensen dat nog raar vonden. In de tijd voor Facebook, Twitter en Instagram was ik al drie blogs gestart en had ik m’n eerste boek in eigen beheer uitgegeven. Ik startte een videokanaal, een podcast en ging alleen op reis. Nu voel ik bij elk verhaal dat ik schrijf alleen maar angst het te delen. En dus blijven de verhalen word documenten op mijn laptop en zoek ik afleiding om maar niet te publiceren… en erger nog, van mijn laatste boek liggen er dozen vol op zolder, omdat ik twijfel of het goed genoeg is.

Schrijven om te delen

Een uur nadat ik bovenstaande tekst heb geschreven sta ik in de keuken mijn koffiemok af te wassen en ineens schiet het door me heen, ik heb net geschreven. Ik ben aan een verhaal begonnen en alles in mij roept dat ik dit verhaal moet delen. Misschien is het niet perfect, misschien is het niet wat mensen willen lezen, maar het is wat er nu in mij leeft. En dat is precies waarom ik ooit begon met bloggen. Ik wilde mensen meenemen in de reizen die ik maakte. Mijn reis als ondernemer, de reis naar mijn ziel (die ik overigens op dat moment absoluut niet vond), mijn reis naar gezonde voeding, mijn reis langs het achtvoudige pad van yoga en die over het vinden van je eigen weg.

Deel wat er in je leeft

Door mijn angst op papier te zetten, is het kleiner geworden en drukt het niet meer zo op me. Ik voel de ruimte het te delen. En zo is het eigenlijk met alles, als je het aan durft te kijken, kan het oplossen. Zolang je het weg drukt, mag het er niet zijn en komt het later alleen maar harder naar de oppervlakte.

Het maakt niet uit hoeveel woorden ik vandaag heb geschreven of hoeveel mensen dit gaan lezen. Ik schrijf en het geeft me plezier. En alles wat ik er aan heb gekoppeld, dat probeer ik los te laten. Zo wandel ik elke dag een stapje vrijer op mijn eigen weg.