Het doet iets met me, hier zijn in de Franse natuur. Jaren ben ik op zoek geweest in landen als Italië en Griekenland, zelfs vorige maand nog op Ibiza. En toch, ik vond het niet. Er was nog te veel te ontdekken, er moest altijd te veel en ik kon er de rust vaak niet vinden.
Af en toe trek ik er op uit met mijn cabrio voor de mooiste uitzichten en nieuwe inspiratie
En hier op het Franse platteland hoefde ik er niet naar te zoeken, maar is het er opeens. Een ‘er hoeft niets’-gevoel is heel sterk en de behoefte daar aan ook heel groot. Deze week is het dan ook een soort van thema geworden. Hoe komt het dat ik die rust hier opeens wel vind, dat ik niet vind dat ik ergens naar moet zoeken, maar dat de dagen voorbij mogen gaan, zonder dat ze een echt doel hebben en dat er ruimte is om de creativiteit te laten stromen.
In een gesprek met een Nederlander die hier al jaren woont stelt hij dat het verschil tussen landen als Italië en Griekenland en Frankrijk is dat het bij Frankrijk om de binnenkant gaat en bij de andere landen om de buitenkant. Ik heb het nooit zo ervaren, maar hoe langer ik er bij stil sta, hoe meer ik besef dat ik in alle landen waar ik ben geweest op plekken was die toch wel een soort van buitenkant creëerden. Dat ik daar niet echt in contact kwam met mensen en de cultuur, omdat er nog iets om heen zat. Hier ben ik niet heel veel in contact met anderen, maar probeer wel continu in contact met mezelf te blijven. Me af te vragen, wat heb ik vandaag nodig? In de gesprekken die ik aan tafel en op welke andere momenten dan ook voer met mijn vrienden besef ik dat het nog elke dag een uitdaging is. Maar na twee weken merk ik ook dat het beter gaat en dat als het nog niet helemaal goed gaat, dat ik dan weet hoe ik mijn gedrag kan veranderen. En zelfs dan kan ik er voor kiezen om het wel of niet te doen.
Ik had een droom, een paar maanden geleden… om vanuit rust en zijn door Frankrijk te kunnen reizen en die droom is uitgekomen. Na een paar weken hier en wetende dat het er straks op zit is de behoefte om hier terug te keren groot. Nu weet ik ook dat ik niet meer terug hoef naar Ibiza, want wat ik hier ervaar, heb ik daar niet gevoeld en dat is de creatiekracht vanuit eenvoud. Door echt terug te gaan naar de basis van ons bestaan, ontstaat er van alles, zonder dat ik er hard voor hoef te werken. En als ik merk dat ik er voor moet werken, dan weet ik dat ik bij moet sturen, maar vooral dat ik even afstand moet nemen, de natuur in moet gaan en de antwoorden laten ontstaan vanuit rust en de kracht van de natuur.
Zo simpel kan het leven zijn…
