Woensdagochtend 06.00 uur Ancona. Ik kijk op de klok en besef dat ik aan een stuk door heb geslapen. De vorige avond was ik om half 10 gaan slapen, zo moe was ik van mijn 20 uur durende reis van in de trein. In huis hoor ik wat gestommel, mijn huisgenoten moeten kennelijk vroeg op vandaag, maar ik heb nog geen zin om op te staan. Dus draai ik me nog een keer om in de hoop dat ik nog eventjes kan slapen. Ik slaap weer in, om een uur later met een schok wakker te worden.
Eerst begrijp ik niet wat er gebeurt, maar het voelt alsof het hele huis beweegt. Alsof er een veel te grote truck door de straat rijd die alles in beweging zet. Maar dit is geen truck, dit is duidelijk iets anders. Het eerste wat door mijn hoofd schiet is, het zal toch geen aardbeving zijn… Vervolgens vraag ik me af hoe lang dit gaat duren en wat het voor effect gaat hebben. Ik heb toch niet deze hele reis gemaakt om vervolgens ten onder te gaan in een aardbeving?
Geschokt en gespannen sta ik op. Het trillen van het huis is ondertussen gestopt, maar ik schud nog een beetje door. Ik loop door mijn kamer, niet wetend wat te doen. Dan loop ik de algemene ruimte van het huis in, maar ik zie niemand. Als ik uit het raam kijk zie ik niet veel schokkends. Ik hoor de sirenes en zie mensen rondlopen. Maar niemand lijkt echt geschokt. Alsof het de normaalste zaak van de wereld is. Ik weet niet of het dat is… Ik heb nog nooit een aardbeving meegemaakt.
Nu wel, nu weet ik hoe het voelt. Alsof je hele wereld staat te schudden. Het lijkt alsof ik nu een letterlijke boodschap krijg van dat wat ik de afgelopen weken al voelde. Alsof mijn hele wereld stond te schudden. De aanloop naar mijn reis naar Griekenland was van een gezellige reis met een vriendin, veranderd in een uitgestelde reis in mijn eentje. En hoewel ik kan zien dat het op de lange termijn goed is, voel ik me al weken naakt en kwetsbaar. Ik vind het reizen ineens extra spannend en maak me zorgen of alles wel goed zal gaan. Maar op een aardbeving had ik me niet voorbereid. En misschien is dat wel de moraal van het verhaal. Je kunt je nooit helemaal voorbereiden op wat er gaat komen. Er kunnen altijd dingen gebeuren die je niet in de hand hebt.
Met die gedachte loop ik twee dagen rond door deze Italiaanse stad. Het is thuiskomen èn het is allemaal onbekend. Het is spannend èn het is normaal. Het is van alles een beetje. Maar nu ik eindelijk onderweg ben, voel ik dat er een stukje van mij weer tot leven komt. Het stukje dat de laatste weken was weggestopt onder angst en verdriet.
Over een paar dagen kom ik eindelijk aan in Griekenland, twee weken later dan gepland, maar waarschijnlijk op een plek die meer past bij wie ik ben en waar ik naar verlang op dit moment in mijn leven. Ik kijk er naar uit, want na 2 maanden logeren en huisoppassen, heb ik behoefte aan een plekje voor mezelf!
